Son zamanlarda o kadar yoğunum ki, adeta bunalıyordum. Her şey üstüme geliyordu, nefes alamıyordum sanki.Her şeyi bırakıp bir günlüğüne olsa kaçtım. Sandım ki beni bunalttığını düşündüğüm ortamdan çıkınca ruhsal olarak güzelleşecektim, toparlanıp tekrar hayata salacaktım kendimi. Ama düşündüğüm gibi olmadı, bir türlü rahatlayamadım ve istediğim huzuru bulamadım.
Anladım ki sorun bulunduğum ortamda değil bende idi.Kendimi bırakıp bir yere gitmem mümkün olmayacağına göre kendimi oturup dinlemeliydim. Neydi beni bunaltan, daraltan, günün sonunda yahudilerin ağlama duvarı gibi yaptığım duvarın önünde beni hıçkıra hıçkıra ağlatan.Hayatımda dıştan görünen her şey yolunda idi. Ama hepimizin dıştan görünenden başka herkese göstermediğimiz birde içimizde bir ben var.Bu içimizdeki beni kimimiz çok dinler, kimimiz az dinler, kimimiz ise benim gibi hiç dinlemez.
Sorunum içimdeki beni hep bastırıp, susturmam idi. O da kendince bana tepkisini veriyordu. Onu yok saymamdan artık sıkılmıştı ve bende varım diye bağırmaya başlıyordu.İçimdeki ben, sende benim bir parçamsın ve seni yok saydığım için özür dilerim. Sensiz olmuyor, sensiz her şey yarım yamalak yerine oturmuyor.Utanmamalıyım sendeki güzel duyguları yaşamaktan, seninle hata yapmaktan korkmamalıyım.Çünkü mutluluk, sorunsuz yaşam değil, onlarla başa çıkabilme yeteneğidir.
İçimdeki ben ve dışımdaki ben, biz bir bütünüz ve birbirimizi dinleyip anlaşarak, barışık, uyum içinde olarak atmalıyız kendimizi hayatın denizine ve hayata dair ne varsa hepsini son damlasına kadar yaşamalıyız.
Yazan: Karamel
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder