Dost dediğiniz insanlar, bir yere gittiğinizde yanınızda bulunan, ne yaptığını ve size nasıl davranacağını bilen insanlar mıdır? Yada güldüğünüz, eğlendiğiniz, bazen de hüznü ve üzüntüyü paylaştığınız mıdır? Hasta olduğunuzda ziyaretinize gelen midir? Paranız olmadığında cebindeki tüm parasını çıkarıp size veren midir?Dostluğu böyle tanımlıyorsak ya da böyle olduğunu düşünüyorsak; ya iyi dostluklar kuramıyoruz, ya da çok dostumuz olduğu yanılsamasını yaşıyoruz. Dostluk iyi ya da kötü günlerde yanımızda olup olmamasıyla değerlendirilecek bir şey değildir.
Dostluk diğer kişi için kendinden taviz verebilmektir. Taviz verebilme kavramı, maddi yada manevi her şeyi kapsayabilir. Herhangi bir çıkar olmadan verebilmekle başlayan, aynı başlangıç noktasıyla devam edendir. Özünde vermek vardır. Ama her şeyi vermek.
Önemli olan; almaya değil, vermeye odaklanmış bilinci oluşturabilmek. Bu bilinci oluşturabilmiş kişilikler, gerçek dostlukları oluşturabilir ve onu yaşayabilir.
Mevlana’nın dediğine bakalım.
Ben dostlarımı
ne kalbimle, ne de aklımla severim.
Olur ya, Kalp durur, Akıl unutur.
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O, ne durur, ne de unutur...
Dostluk iki insan arasında kilitlenmiş yıkılmaz bir duvar gibidir. Kurulması da zor, yıkılması da zor.
Ben dostlarımı
ne kalbimle, ne de aklımla severim.
Olur ya, Kalp durur, Akıl unutur.
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O, ne durur, ne de unutur...
Dostluk iki insan arasında kilitlenmiş yıkılmaz bir duvar gibidir. Kurulması da zor, yıkılması da zor.
Dostluğunuza....
1 yorum:
yapamadığın tek şey: Dostluk
--------------------------------------------------------------------------------
Bu bir lanet olmalı. Sevdiğim herkes uzakta. Hem de çok uzakta. Bırak şehir dışında olmayı ülke dışında. Hatta kıta dışında. Okyanuslar ötesinde.
Sürekli bir gurbet hissindeyim. Vatanımda gurbet çekiyorum. Arkadaşlarımın gurbetini çekiyorum. Onlar gitti, gurbette kalan ben oldum.
Geçenlerde yazıyordu. Sevdiklerinden ne kadar uzakta yaşıyorsan o kadar mutsuz oluyormuşsun. Sevdiğin aynı şehirde ise bir birim mutluysan aynı mahallede olduğu zaman iki birim mutlu oluyormuşsun.
Bendeki talihe bakın ki aynı mahalleyi geçtim aynı şehri bile tutturabildiğim yok. Hepsi çok uzakta.
İnsan 30 yaşından sonra arkadaş yapamıyor kendine. Koca yapıyor, karı yapıyor, çocuk yapıyor, arkadaş yapamıyor. Yapsa da eskiler gibi olmuyor.
Halbuki uykuya dalar gibi arkadaş olurduk okuldayken. Arkadaş olmak için yaratılmış gibiydik. Bir hafta içinde böbrek verecek hale gelirdik.
Neden olmuyor bu işler 30'undan sonra? Neden olamıyor?
Oysa o ne güzel bir iştah, o ne güzel bir açlıktı.. Herkes herkese açtı. Seçer, bulur buluştururduk "ruh ikizlerimizi." Ne de çok ruhtaşımız vardı. Hiç açıkta kaldığımı hatırlamıyorum. Ruhumun güzel bir ikizi mutlaka olurdu yanı başımda. Ölümüne sevdiğim, uğrunda her şeyi göze alabileceğim, her şeyiyle güzel, her şeyiyle doğru, her şeyiyle kabul ettiğim... Basbayağı bir aşkla bağlı olduğum...
Evinde yatıya kalmadığım tek bir arkadaşım yoktu. Evler, odalar, yataklar sonuna kadar açıktı. Giysiler karışırdı, herkesin evinde herkesin bir parçası olurdu. Çamaşır makineleri herkesin çamaşırını yıkardı. Kimse gocunmazdı.
Şimdi ne zor. Herkes kapalı kutu. Herkes kapanmış, kaplumbağa olmuş. Bir kahve içimi zorlu randevulara bakıyor. Yatıya kalmak bir tabu. Evler de gönüller de sımsıkı kapalı.
Gençliğin en çok bu yanını özlüyorum. Ne güzelliğini, ne diriliğini, ne başıboşluğunu. Aynı yazarı, aynı şairi seviyoruz diye kuruluveren dostlukları özlüyorum. Birbirimize yazdığımız o uzun, o sapıklık derecesindeki ayrıntılı mektupları özlüyorum. Birbirimizi eleştirmeyişimizi özlüyorum. Birbirimizin dedikodusunu yapmayışımızı özlüyorum. Sevgili olarak kimseleri yakıştırmayışımızı özlüyorum. Arkadaşımı koruyacağım diye annemle yaptığım şiddetli kavgaları özlüyorum. Kavgayı değilse de kavganın altındaki ruhu özlüyorum. Dünyaya karşı arkadaşımın koruyucu meleği olmayı özlüyorum. Veya öyle olduğumu sanmayı...
Çocuğum olsaydı tek bir arkadaşında bile kusur bulmayacaktım. Öyle söz vermiştim kendime. Bırakacaktım arkadaşlık uykusunda mışıl mışıl uyusunlar. Bırakacaktım eve istedikleri gibi girip çıksınlar. Bırakacaktım istedikleri gibi buzdolabını talan etsinler. Bırakacaktım istedikleri gibi sevsinler birbirlerini. Tek bir laf etmeyecektim. Kimseyi evine yollamayacaktım. Kızımın arkadaşı kızım, oğlumun arkadaşı oğlum olacaktı.
30'undan sonra arkadaş yapılamıyor. Kötülükten değil. Başka bir şey. Ama neden çözemiyorum.
Yorum Gönder