Antalya'dan Karamana dönüş yolculuğumuz, akşam saatlerine denk gelmişti. Yüksek sesle müzik dinleyerek ilerliyorken, yanımda benim gibi fotoğrafla ilgilenen bir de arkadaşım vardı. Arabayla yokuş yukarı çıkıyorken birden, yukarıdaki fotoğrafda görülen bir manzarayla karşılaştık. Hızlı bir şekilde arabayı durdurduktan sonra; kısa bir süre sonra batacak olan güneşin fotoğrafını biran önce çekebilmek için yaptığımız telaşı bir görseydiniz. Telaş yaptıkça elimiz ayağımız birbirine dolaşıyor, makinayı ya da objektifin kapağını açmadan fotoğraf çekmeye çalışıyorduk.
Zaman çok kısıtlıydı. 1-2 dakika sonra güneş batacaktı. Belki biz ya da bir başkası bu anı bir daha göremeyecekti. Bunun sorumluluğuyla koşar adımlarla yoldan çıkıp, bazen bir tümseğe, bazen bir ağaca, bazen de bir kayaya çıkarak, bu ve benzeri fotoğrafları çekebilmeyi başarabildik. Kısa zamanda yaptığımız bu adrenalin dejarşının ve güzel bir kare yakalamış olmanın verdiği hazzın karışık duygularıyla beraber tekrar arabamıza binip yolumuza devam ettik.
Aynı yoldan değişik zamanlarda birkaç defa daha geçmiş olmama ve aynı fotoğrafı tekrar çekebilmek için dikkatlice bakınmama rağmen, benzer görüntüyü bir daha görememiş olmam, o gün yaptığımız telaşın ne kadar anlamlı olduğunu gösterdi bana.
1 yorum:
gerçekten bu kadar önemlimiydi sizin için bu benim böyle bir telaşım hiç olmadı belkide olduda ben hatırlamıyorum okadar güzel anlatmışsınız ki fotograf cekeblmek için aştıgınız engeller filan sanki güneş birdaha doğmayacak ve batmayacak mış gibi ama o sevinci beklki ben yaşaamadıgım yada yaşayıpta anlayamadıgım içindir bu yazıyı okuyupta neden bukadar çaba diye düşündüğüm
Yorum Gönder