Bütün yazı güneş altında Ürgüp’e gelen turistleri izlemekle geçen bir çocukluk benim ki. Asma altında temiz havanın ciğerlerime döküldüğü anlardan biriydi, tam bu esnada turist abi ve ablaların verdiği şekerlemeleri atıyordum ki ağzıma babaannem bağırdı. Yemeyin o yabancıların verdiğini dinden çıkarsınız. Bıraktım yemedim.
Babaanne bana Peri bacalarını anlat dedim. Köy ağzıyla söyledikleri; aman yavrum gavurlar eskiden buralara gelmiş, savaşmış Türklerle Allah ta onları taş yapmış oralara.
Koskoca coğrafyanın en muhteşem biriktirme şeklini bir cümleyle açıklardı sağolsun.
Çocuk aklımla inanırdım bende. Zamanla anlamıştım aslında bu kahve telvesi bakışlı efsanenin gerçeğini. Türkiye’nin Paris’i diye anılan yerin aslında tarih kitaplarının korunması gereken en önemli ciltlenmiş eseri olduğunu.
Güneşin batışıyla doğuşu farklıdır orda. Taştan yapılmış tek katlı evlerde geçer ömür. Uçhisar kalesinin en tepesinden aşağıya doğru diktiğinizde gözlerinizi o zaman anlarsınız ve hayat bu dersiniz aslında. Ziyaretleri arttırmak ve her daim orda olmak istersiniz. Sabahları kalktığınızda ne burnunuz tıkalı, nede yorgunlukla uyanırsınız. Çünkü siz yalancı dünyanın cennetinde olmuş olursunuz.
YAZAN: Yağmur
1 yorum:
keşke hep çocuk kalsaydık,hiç büyümeseydik.Annemiz,babamız sadece birinin camını kırdık diye kızarlardı.Büyüyünce onları susmak zorunda bırakıpta kalplerine ok saplamazdık.
Ben çok acı cekiyorum ve şimdi mutlu olamıyorum.Eğer başıma bir iş gelse onları üzmemin bedeli diyorum.
Onlara bağıra bağıra beni affedin demek isterdim,sarılıp saçlarımı okşayın beni dizinizde uyutun demek isterdim.
Ama geç kaldık sanırım suçlu hem onlar hem benim ama ben bedelini ödüyorum
belki duymayacak ama sizi çok seviyorum ve beni affedinnnn
Yorum Gönder