İşte benim en büyük korkum. Anne ve Babamı kaybetmek artık bu ikiliye sanırım kızımda dahil oldu. Allahım bu ne büyük bir yüktür. Elbetteki birgün herşeyin sonu gelecek belki onlar belkide ben, önceden bu dünyaya elveda diyeceğim. Biliyorumki bundan öncede bu böyle olmuş, bundan sonrada böyle olacak, ama yok yinede yediremiyorum kendime bu düşünceyi sanki hiç olmayacak hiç yaşanamyacak o sahneler.
Ne zamanki bir arkadaşım annesini veya babasını kaybetse hayata küsüyorum, hayır bu böyle olmamalıydı bir yerde yanlış olmalı diyorum, boğazlarım şişiyor nefes alamıyorum. Sonra bakıyorum arkdaşım bu acıyıda atlatıyor hayata yeniden devam edebiliyor yeniden gülebiliyor...Demekki diyorum bu da geçecek diyor ve yeniden teselli buluyorum.
Bazen bu dünyanın olanca güzelliğine karşı hiç doğmasaydım keşke diyorum sırf bu acıları tatmamak için. Sanırım hayata anlamını veren bu acılar. Siyah olmasaydı beyazın saflığı ve temizliği olurmuydu sevebilirmiydik sadece siyahı, zannetmiyorum. Bu gün yeniden teselli buldum sizin yazılarınızla yeniden keyif aldım aldığım her nefese. Teşekkürler hepinize anladımki herşey bizim için, her ne olursa olsun hayat yine devam edecek, ne mutlu bize ki yaşadığımız her an için sevdiklerimize değer verip onlarla olabiliyor ve hayatı paylaşabiliyorsak.
Saygılarımla
Yazan: Ahmet
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder