MANZARA MI? EN İYİSİ VAR.

Hafta içi planladığımız Pozantı- Adana gezisi için soğuk ve kapalı bir Karaman sabahından, üstad Cengiz’le birlikte çıktık yolumuza.

Ereğli’de bizi karşılayan yağmur gün boyunca yoldaşımız oldu bize. Yolda görmeyi çok istediğim Bolkarlar, etrafımızı kaplayan sis ve yağmur sebebiyle bize asi ve heybetli görüntüsünü vermese de, siste yolculuk çok keyifliydi. Koskocaman bir hiçliğin ortasında gibiydik. Müzik ve muhabbetle, zaman kaygısı olmadan kendimizi bir anda Pozantı’da bulduk.

Yüreğimizin değil, midemizin sesini dinledik ve şehir girişinde bayanların gözleme yaptığı bir mekâna kurulduk. Gözlemenin yanında benim ricamı kırmayarak tavada yumurta yapmaları bizim için bonus oldu. Bol çay, gözleme ve salatayla kahvaltımızı yaptık. Ardımızda samimi ve gülümseyen insanlar bırakarak Belemedik’e doğru yola çıktık.

Yanımızda akan dere ve çınar ağaçlarının sonbahar tadındaki renkleri ve Torosların ihtişamlı görüntüsü yol boyunca eşlik etti. Tren istasyonuna aracımızı bıraktıktan sonra, Almanların 1908’ li yıllarda yaptığı eski yerleşim bölgesine fotoğraf çekmeye gittik. Yıkılmış harabe yapılar, çınar ağaçları ve bu güzellikte yaşama şansına erişmiş bir kaç yöre insanı vardı. Bol fotoğraf çektik. Sonbahar kendisini belli etmiş, etraf sarı ve yeşilin renk karmaşasına bürünmüştü. Derin bir sessizlik ve hafif yağmur vardı. Hayatımın kalanını yaşayacağım yer gibi hissettim burayı. Belemediği terk ederken, içimden bir ses burayı daha sonraları çok sık göreceğimi söylüyordu.

Adana'da bizi bekleyen Mustafa Tor ve eşleri Berrin ablayı daha fazla bekletmemek için Adana istikametine yola koyulduk. Yolda hafif yağmur eşliğinde Torosların güzelliğinden Çukurova’ya doğru yol aldık. Güneşli bir güne uyanan Adana’ya, beraberimizde yağmuru getirmiştik.

Güzel başladığımız günümüzü, yine yağmur eşliğinde sakin bir geri dönüş yolculuğuyla sonlandırdık.

Yazan: Kürşat Akın