BEN

Ağaçların arasından, dağların tepesinden, güneşin kavuran yüzünden, yağmurun çisiltisinden devire devire geçersin patika yolları. Bazen hızlı ve hırslı, bazen yumuşak ve gürültüsüz. Ruh haline bağlıdır adımların. Ve beyninin en derinlerindeki içli yorumların. Sıkıntın, derdin, kederin, mutluluğun, neşen ve gülüşlerin. Girebileceğin her hal ve oynayabileceğin bütün karakterler. Her kelimenin sonu, her rolün başı, her acının ve mutluluğun sonundaki adres sana çıkar. Yani “ ben” dediğin sana…

Çok kalabalıkta da yalnızsındır.
Çok yalnızda da yalnız.
İnsan yalnız kalmak istemeye görsün…

“Ben”
Patika yolları aştım…
Issız dağlara kendimi vurdum…
Çiçekli bahçelerde gördüm…
Rüzgarlar tenimi de yaktı…

“Sen”
Çok kalabalıkta da yalnız kaldın…
Ama değişmeyen tek şey bütün yollar kendine çıktı.

Ve
“Ben” çok şey gördüm ama tek kendimi göremedim.
Ruhun körlüğü bu olsa gerek.

Kendini keşfe çıkman ümidiyle.

Yazan: Yağmur