Yaz aylarında defalarca içerisinden geçtiğimiz bir yayla köyü vardır. Yol tam olarak bu köyün ortasından geçiyor. Her geçişimiz sırasında burada yaşayan insanların fotoğraflarını çekmek istemişimdir ama izin vermeyecekleri düşüncesiyle hep “daha sonra gelir izin alır çekeriz” diyerek vazgeçmişimdir.Sonbahara girip de havaların soğumasıyla birlikte bu yayla köyünden insanlar göç eder, sonraki yaz ayına kadar bir daha da uğramazlar.
Yine bu köyden yalnız geçişim sırasında yaz aylarında gördüğüm insanları göremedim. Köyün kendi yalnızlığına bırakılmış olması, farklı duygular oluşturdu içimde. Genelde insanın ya da başka bir canlının olmadığı fotoğrafları fazla çekmediğimden, bu köyde fotoğraf karesi oluşturmak zor oldu. Oysaki kısa süre öncesinde bu köyün her yerinde her türden canlı vardı. Şimdi ise bomboştu.
Bu köy içerisinde eski ya da yeni çok sayıda ev vardı. Ama sadece bir tanesi yıkılmıştı. Sanırım bu evin sahipleri daha önce terk etmişlerdi onu.
Doğal Kalın.
2 yorum:
Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var: Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına. Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır. Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana.
A.BEHRAMOĞLU
Anılar, yıkıntılara karışabilir mi dersiniz, yoksa yıkılanın ardından yürekte kocamanlaşarak ölümsüzleşir mi? Anılar yıkıntılara karışmış olsaydı anaların yüreği acının değil huzurun mutluluğun şarkısını çalmaz mıydı?
Sofist
Yorum Gönder