Hayat her zaman var.
Yalnızca dudaklarından dökülmemeli bu kelime insanın. Hissetmeli, coşa coşa yaşamalı. Koşmalı ve yorulmalı. Kalp atışlarını hissetmeli ruhunda. Ona seslenmeli “işte bende varım” diyebilmeli.
İnsan önce kendine hissettirmeli yaşadığını. Bir çimdik atmalı koluna. Acıyı hissetmeli ve bir oh çekmeli. Boşlukta değilim ve hayat var demeli. Geçiş evreleri uç noktalarda olmamalı. Hayat bugün toz pembe, ertesi gün kapkara dememeli. Uç noktaların sivri uçlarını törpülemeli. Yaşadığı sorunlara kaygılı ve abartılı yaklaşmamalı. Çözümü dizlerinin dibine yatırmalı ve hayatın başını okşamalı. Sevgilinin kahverengi, mavi, yeşil, siyah gözlerine bakar gibi bakmalı yaşama. O gözlerde yaş varsa uzatmalı elini ve silmeli ipek parmaklarıyla. Ruhunu ateşten uzak tutmalı, ciğerlerini sigaradan arındırmalı. Öfkesini lambasının içine koymalı ve lambayı bir daha asla ovalamamalı. Yürüdüğü yolda fırtına varsa sağa çekmeli arabayı. Yaşam köprülerini geri dönülmeyecek şekilde asla yıkmamalı.
En karanlık anlarda, hayatımızın sarılığa tutulduğu, kol ve bacaklarımızın felç geçirdiği anlarda bile bu acıları hissedip ağlayacak gözyaşlarımız var. Bunu unutmamalı.
Umudu can yoldaşınız yaptığınız zaman hayatın engellerine takılmadan yürüyebilirsiniz. Ancak karamsarlık yoldaşınız olursa işte o zaman her engelde yere yapışıyor ve asla ilerleyemiyorsunuzdur.
Yazan: Yağmur
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder