Uzaklaşmadan ama oyun alanını kısıtlamadan. Kaybederken ama hile yapmadan. Düşerken ama dizlerin acımadan. Top peşinde koşarken, ip üstünden atlarken. Severken ve mutlu olurken. Avuçlarında kocaman ama ağzında küçücük şekerleri eritirken...
Akşam vakti annenin aralık bıraktığı kapıdan girerken ama gözünün dışarıda kalmasıyla pencereye bakıp tekrar tekrar sokağa iç geçirmek. 1 dakikanın en kıymetli olduğu anlar. Sanki 1 dakika daha koşsa sokakta doyacakmış gibi her seslenişte 1 dakika daha diye karşılık veren minicik dudaklar. Serbest yaşamlar.
Kovalamaca, yakar top, bisiklet, elim sende, ip, maç, istop, saklambaç ve çocukluk.Ve sen en saf duygularım. Kapı önünde bıraktıklarım. Büyüdüklerim ve benimle birlikte büyüyen en acımasız yaşamım.
Özledim soğukta titremeyi, sümüklerimi kollarıma silmeyi, komşu kadının çocuğuna sürerken arkadaşınada ver diye yolladığı ballı ekmeği. Ve sokakcık seninle paylaştığım elmaları özledim.
Ve dahası... Maç yaparken çelme takan arkadaşımı, ip atlarken düşüp acıttığım ve sonra kabuk bağlamış yaralarımı. Sancılarımı ve seni sokak özledim.
Ve Kapı önünde bıraktığım çocukluğumun düşlerini. Burnumu çeke çeke özledim.
Yazan: Yağmur
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder