Karadağ’a misafirimiz olan ve kuş fotoğrafı çeken Zafer Tekini götürecektik. Kuş fotoğraflarına çok fazla ilgim olmamasından dolayı, burada bulunan yılkı atlarının fotoğrafını çekerim diye düşündüm.
Daha önce de yılkı atlarının fotoğrafını çekme girişimim olmuştu. Önceki bu girişimimde; toplu olarak ağaç altında öğlen sıcağını geçirmek için toplandıkları bir sırada, yavaş yavaş onları ürkütmeden yanlarına gidip fotoğraflarını çekmek istedim. Yaklaştığımı fark ettikleri andan itibaren, bana en yakın grup uzaklaşmaya başladı. Bende sakin ve zararsız birisi olduğumu hissettirerek yaklaşmayı sürdürdüm. Yaklaştıkça grup hareketleniyor ve benden uzaklaşma eğilimleri giderek artıyordu. Bazıları kişniyor, diğerlerine komut veriyor gibiydiler. Yavaş ve küçük adımlarla yaklaştıkça, gruptan iki tanesi bana doğru öne çıkarak kafalarını salladılar. Ses tonları ve tehditkâr tavırları, durmam ve yaklaşmamam gerektiğini söyler gibiydi. Korktum ve sonrada durdum. Ama onlar bana doğru yaklaşmalarını sürdürüyorlardı. Kafamda nal izi olmasını istemediğimden, geldiğim tempomdan birkaç kat daha hızlı bir şekilde onların yanından ayrıldım. Ara sırada arkama bakıp gelip gelmediklerini de kontrol ediyordum.
Aynı atların fotoğrafını çekmek için gitme düşüncesi, korku duyduğum bu anımı aklıma getirdi. Arkadaşlarıma "tamam gidelim" derken, verdiğim cevap korkumdan dolayı biraz geç geldi.
Atların bulunduğu yere gittiğimizde 200-300 kadar atın, 10-15 lik gruplar halinde araziye dağıldığı görünüyordu. Eski hatıralarım, daha temkinli olmam konusunda bana hatırlatmalar yapıyordu. Kürşat’ın önerisini de alarak, yüksek bir kayaya çıktım.
Bölgedeki tek su kaynağı olan çeşmeye mecburen geleceklerdi. Bu çeşmeye geldiklerinde fotoğraflarını çekmeyi planladık. Plan tutmuştu. Bir süre sonra atlar gruplar halinde çeşmeye gelmeye başladı.
En öndeki at diğerlerinden biraz farklı davranışlar gösteriyordu. Bu atın grubun lideri olduğu belli oluyordu. Riski önce o alıyor, ortamın güvenli olduğuna kanaati olursa, diğerlerini oraya çağırıyordu. Bu sırada çevresini kontrol ediyor, gelebilecek risklere karşı kendi grubunu yönlendiriyordu. Dinç ve dinamik bir görüntüsü vardı. Lider olan bu atın fotoğrafını diğerlerine göre daha fazla çekmeliydim. Görünümünden dolayı bunu hak ediyordu. Makinemin objektifini ona tuttuğumda, sırtında çok sayıda yara izi olduğunu gördüm. Zafer ağabeyinin bu yaralara ait açıklamasını duyduğumda, içimde sızılar oluştu.
Belli ki lider olmak çok zordu. Bunun için hasmınla kavga etmen bile gerekiyordu.
Doğal Kalın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder